Shefki Hysa, tregim

MAGJIA

Kurrsesi nuk mund ta shpjegoj dot, por një mbrëmje m'u duk vetja si në thonjtë e magjisë. Më kishte mbërthyer të tërin, trupin ma shtrydhte si një ethe e keqe, më shtërngonte fytas çuditërisht edhe shpirtin, megjithëse Zoti e di se sa të madh e kam. Shpirtin tim të lirë, që nderet ndoshta edhe si një qiell maji me tërë virgjërinë e vet erëkëndshme, mbi ata që më rrinë kurdoherë të pranishëm, të mirët e të ligjtë, ata që m'i ngrejnë e ata që m'i rrëzojnë urat e mirëkuptimit me këtë botë të përkohshme, që më sjellin sa herë ndër sy shëmbëllimin e xhenetit dhe të xhehnemit. Mirëpo kush ia ka ngenë të mrekullueshmes së një qielli pranvere nëpër këto mote kaq të vështirë, kur njerëzit janë shndërruar në makthe paraje, madje edhe fëmijët në barkun e nënave?! Kështu edhe me shpirtin tim derisa u ndjeva si në kthetrat e magjisë. Po, në kthetrat e magjisë, që tashmë hovte në xhunglën e fantazisë sime si një luaneshë e uritur përmbi prenë e saj...
Oh, e di që do të më quani të lajthitur, të sugjestionuar, të hipnotizuar, të përçartur nëpër truallin e skëterrshëm të ndonjë ëndrre të keqe, a ku di unë se ç'epitet mund të më vini, kur përmend magjinë. Puna juaj, megjithatë, në fund të fundit, gjëja e gjallë, produkt i dhunës së saj, jam unë. Duke më vërejtur do ta kuptoni menjëherë shpërfytyrimin e qenies sime. Ja, shihmëni fytyrën e parruar e të tretur, me hundë e buzë të çara, të përgjakura, me mollëza tërë puçra e dregëza gjurmë thonjsh e dhëmbësh bishe; flokët e gjatë, të kërleshur, të ngatërruar e të përbaltur, të rrallë e më të rrallë në ballin e zmadhuar e të rrudhur edhe më prej tmerrit të strukur thellë kafkës që po më ravizohet qartë e më qartë. Shihmëni trupin e mpakur e të mardhur si prej lëngatës së pleqërisë më të egër të parë ndonjëherë brigjeve njerëzorë. E, pra, a nuk ndieni edhe ju ndopak frikë, dhembje, mëshirë, neveri, tallje a ç' ju thotë zemra prej katandisjes sime?...
Po më vëreni me vëmendje?! Mos më keni parë edhe herë të tjera kështu dhe po kruani kujtesën? Mos e lodhni trurin se vërtet diku më keni hasur ashtu të përplaguar e të drobitur prej asaj kacafytjeje të gjatë e të stërmundimshme me Dullë Xhehnemin, mirëpo jo kaq të vrarë shpirtërisht. Atëherë isha i ri dhe në prehrin e djalërisë ndihesha si Tantali mitologjik gjithë muskuj e jetë në gjirin e tokës mëmë. Më pinin gjakun ventuzat e Dullë Vampirit e ma rikthente rinia ime, shpirti i dëlirë si ëngjëjt e Zotit... Kurse sot, aha... e shihni si jam rreshkur, po më jep shpirt edhe shpirti prej terrorit të magjisë...
Nuk di të them se si më robëroi ajo: me turr jo, as ashtu me të qeshur, siç ngatërrohesh si pa të keq me rrugaçin, nuk m'u afrua as si xhepistët e shumtë që të ngjiten pas trupit nëpër dyert e autobuzëve urbanë të Tiranës, as si... Vetëtimthi si rrufeja? Jo, rrufeja të djeg e të vret burrërisht e mrekullisht, duke të lënë top në vend... Mos vallë?... Mos ndoshta si lajkë?... Në fillim ti i zgjat dorën tjetrit e pastaj ai të merr krahun... Ti ia jep, duke mos e ditur se e ke kundërshtar, e sillesh e përsillesh me të, si mik, pa e ndjerë se dikur do të jesh pre e lajkave të tij. Të josh lajka ashtu mugthi, nanurisshëm e njëherësh hatashëm, siç rrok muzgu diellin purpurant të mbrëmjes dhe pastaj e flak përkëdhelshëm e dehshëm kokëngulthi në valët e territ të natës...
Po unë s'jam diell që të lindem përsëri prej errësirës, nuk mund të rilindem as prej detit të lajkës si pakkush... Unë jam njeri i zakonshëm dhe e keqja ime po më mbyt siç mbyten shumica të lajkosur... E keqja ime është më e pangopur se të gjitha lajkat, është lajkë e lajkave... Dhe mos e provofshi kurrë!...
Sidoqoftë, mund të them, derisa jam ende i kthjellët, se sebepi i magjepsjes sime ishte martesa. Po, po martesa ime. Kjo nuk do të thotë se ju këshilloj të hiqni dorë nga martesa për t'i shpëtuar magjisë. Nuk do ta kenë të gjithë fatin tim. Pastaj ashtu siç ka ëngjëj dhe demonë, ekzistojnë edhe magjitë e mrekullueshme dhe ato të përbindshmet... Juve ju uroj magjepsjet ëngjëllore, dashtë Zoti edhe për mua!...
Mukajeti, siç thotë populli, po më linte pa martuar. Jo se nuk më pëlqente jeta familjare, mjafton të kesh këmbënguljen e bletës dhe e gjen në çdo kohë nektarin për ta patur gjithë jetën si muaj mjalti... Isha fukara te Zoti, kështu që ia lija martesën në dorë të nesërmes. Doja të më mbylleshin njëherë plagët e kafshimeve të Dullë Xhehnemit, të flakja tutje zhelet që më pati dhuruar sherri i gjatë me të, të veshja kostumin e kohës dhe pastaj, ashtu siç gjurmoja xixëllonjat e fëmijërisë, të rendja një copëherë edhe pas ëndrrave të mia. Diku në ndonjërën prej tyre do të hasja edhe martesën, kështu mendoja, por ajo e shkretë e nesërme s'u bë që s'u bë e sotme... Më kthyen shpinën e Bija e Diellit dhe e Hënës, e Bija e Këmbërrotullës dhe e Mëmëstihisë, e Bukura e Dheu, siç e thërrasin ndryshe heronjtë e përrallave... Më harroi e nesërmja mua, por u kujtuan farefisnia dhe ma gjetën nusen, sipas gustos sime. Vërtet që nuk ishte e Bukura e Dheut, po edhe unë nuk isha Qerosi... Vërtet që nuk u martova me dashuri, se mos më linte të qetë Dulla të merresha me dashuriçka, por e mora gruan siç e desha: vërsnikja ime. Soljeshë, bojleshë, kaleshë. Dhe njiheshim, jo pak, paçka se nuk na e priste mendja se dikur do të lidheshim për jetë... Epo, shyqyr Zotit, thashë, më në fund do të bëhem edhe unë njeri si gjithë njerëzia. Dhe iu futa me kokë muajit të mjaltit. Pastaj muajit të sheqerit... Thonë se martesa është një qyp me mut, që ka përsipër një gisht mjaltë dhe një gisht sheqer... Kështu thonë disa, mirëpo mua, megjithëse kaloi edhe muaji i tretë, kaluan edhe shumë e shumë të tjerë, më dukej se shijoja prej qypit tim vetëm mjaltë e sheqer, kaq i lumtur ndihesha... Livadhisja në mjaltë e sheqer dhe më dukej se shijoja nektar lulesh e sherbet xheneti...
- Do të bëhesh edhe baba, mor qerrata! - më tha një natë gruaja pëshpërimthi nëpër afshin e përkëdheljeve.
Kuptohet, sa s'u përmorra nga gëzimi. Po më dehte pa e kuptuar mushti i jetës bashkëshortore. Dhe jeta po më rridhte si nëpër mjegull, si një njeriu që pi e dehet. Pra, isha një lloj i dehuri. Njeriut të dehur mund t'i falet periudha e dehjes, mirëpo, pasi të bëhet esëll, s' duhet lënë mangut pa një dajak të shëndoshë. Për të Marrin është i Urti... Ju kujtohet, besoj, se e rrahura e shokëve të vet e shpëtoi Odisenë nga kënga ndjellavdekje e sirenave...
Përkundrazi, duke mos pasur dikë që të më shtronte në dru, dehja ime shpeshtojej e shtohej. M'u lind djali, u bëra me shtëpi të re me mobilje moderne, aq sa ata që hynin e delnin u bënë ziliqarë, sidomos fqinjët tanë. Puna ime po si jo më s'ka, me të ardhura të mëdha, me emër dhe famë të madhe. Një nga botuesit më në zë të vendit, e bridhja botën, kontinent më kontinent, si dikur rrugicat e fëmijërisë. Me një fjalë, po velesha prej të mirës. Kjo i marroste ata që më donin dhe ata që s'më donin, tërë lajkatarët e mi...
Befas një ditë u ndjeva apatik. Nuk e di se si, po qenia më ishte boshatisur nga gjithë dëshirat. Nuk më hahej e nuk më pihej, doja vetëm të dergjesha në gjysmerrësirë, i mbledhur kular në një kënd të shtratit. Si ata të droguarit nëpër filma. Nuk e di se ç'dorë më kishte shtrydhur jetën si lëngun e limonit dhe po më flakte në një lëngatë harrese. O Zot! Ç'po ndodhte kështu me mua? Nuk më hynin më në sy as gruaja e as djali, asgjë e kësaj bote. Ata që më donin, shihnin me trishtim e dëshpërim rrënimin tim të pashpresë dhe nuk dinin ç'të bënin, veç të pëshpërisnin se ky djalë është gjah i magjisë, nuk ka shpëtim. Mjekët hynin e dilnin duke ngritur supet, pa arritur të më përcaktonin ndonjë diagnozë. Mbase është nën ndikimin e ndonjë fuqie të panjohur, mbase është i magjepsur, ku i dihet, shpreheshin të pafuqishëm para gjendjes sime trullosëse. Ta shpiem te hoxhët, tha dikush. Më çuan në hoxhë e dervishlerë, por edhe ata s'më bënë derman. Ndoshta e ka mbërthyer ndonjë magji e fortë, topin magjik magjistari e ka hedhur kushedi në cilin det dhe kushedi se cili peshk e ka gëlltitur... Pra, nuk mund të ketë shpëtim, veç në dashtë Zoti. Bëftë ndonjë mrekulli Zoti dhe e riktheftë në këtë botë, sepse kurrkujt nuk i ka bërë keq, nuk i ka thënë një fjalë të rëndë... Kështu shpreheshin dashamirët supengritur...
Dikur, nuk mbaj mend se si, erdhi dikush dhe më rrëmbeu hopa në duar dhe, të mbështjellë me batanije, kopanec, si fëmijë motak, më vendosi në një ndenjëse makine dhe më ngjiti nëpër një rrugë pambarim, që dredhonte pyjeve e livadheve, në majën më të lartë të malit më të lartë. Përqark bardhësi, borë, akull e heshtje. Përsipër mund të prekje me dorë kupën e qiellit.
- Ky është Baba Tomorri. Këtu ndodhemi më pranë Zotit, - ndjeva ëndërrthi një zë.
Nuk pipëtiva, si ajo borë e përjetshme, mbi të cilën shihja veten shtrirë, lakuriq, si të isha pjellë e saj. Veçse në vend që të isha pjesëz e asaj ftohtësie, fillova të ndieja avuj jete në kurmin tim. Bora e akullt çuditërisht po lëngëzohej. Rrëkeza uji po më rrëshqisnin nëpër lëkurë dhe më ngjante se një mori gishtërinjsh të padukshëm po më gudulisnin ngulmthi. Gudulimat më bënin për të qeshur dhe befas qesha... qesha... qesha... Nuk e di se nga më buronte ajo fuqi për të qeshur... Vetëm qeshja... E qeshura e zëshme jehonte, shumëfishohej e shungullonte potershëm si një ortek gjigant në kontrast me trupin tim të mpakur e të mardhur, që po u shqitej çuditërisht thonjve të vdekjes. Diku më tej u shkëput vërtet një ortek bore prej forcës goditëse të ehos, që ngjallte e qeshura ime, dhe u vërvit tatëpjetë malit.
- Kjo është fuqia e Zotit! Veç Ai bën mrekullira, - u përsëdyt zëri.
Pushova së qeshuri dhe i habitur u rrotullova drejt zërit të panjohur. Përballë u shfaq një fytyrë me mjekërr të gjatë prej filozofi. Përbri tij një siluetë engjëllore, që u përkul dhëmshurisht dhe më puthi në buzë. E puthura sikur më ndezi një zjarr të ëmbël në zemër e mandej nëpër damarë. U rrënqetha i tëri dhe sepse më ngjante vetja me Adamin, njeriun e parë në Tokë, në takimin e parë me gruan e parë, Evën, nënën e njerëzimit.
- Eva!? - murmurita dhe mbylla sytë si për të robëruar përbrenda qepallave rrezatimin hyjnor që pulsonte ajo krijesë.
Fërfëriu vetëm psherëtima e kënaqësisë që më ndezi dritëza e zhytur brenda errësirës sime.
- Jam Farmaku! - më shkundi rishtas zëri burrëror.
Hapa paksa sytë, sikur i çela një grilë errësirës sime.
- Jam Farmaku, mor plak, nuk më mban mend? Filozofi më i madh i kohërave, i qytetërimeve të shkuara dhe i atyre që do të vijnë, ndoshta dhe i botëve aliene. Mos u çudit se edhe filozofët jashtëtokësorë, nëse do të na begenisin ndonjëherë, do të jenë nxënësit e mi... A të kujtohem tani? - foli mjekërziu gjithë solemnitet.
M'u bë sikur një shtëllungë errësire u shkëput vrulltas nga brendia e kafkës sime dhe ashtu si nëpër gjysmëdritë më erdhi ndër mend miku im i vjetër Farmaku, filozofi i shquar shpotitës, idetë e së cilit ndonjëherë më dukeshin se ushqeheshin nga Satanai. Kurse biondja, buzëhollë, e brishtë, nuk më kujtonte tjetërkënd veç Evën...
- Gjallë ende ti, Farmak?! - belbëzova, duke tundur kokën, si për të shkundur edhe atë pak terr që më vërtitej përbrenda kafkës.
- Gjallë e ndër të gjallë, ilaç përmbi ilaçe, hidhësia ime! Pse ç'pandehe zotrote, do të ndiqja shembullin tënd? Zoti nuk më lë në baltë, mua, Farmakun, helmin e helmeve... Po ti a beson në Zot?
- Besoj, si nuk besoj! Shaka e ke këtë, o pjellë e helmeve?! - brofa në këmbë, ndërkohë fillova të shkundja borën prej lakuriqsisë sime.
Sikur më kishte burrëruar vetë Dora e Zotit!... Në çast më shkanë sytë te Eva e mënjanuar pak më tej dhe instiktivisht u mundova të mbuloja me pëllëmbë, si me gjethe fiku, lakuriqsinë. Ndërkaq ndjenja e turpit ma përcëlloi rrufeshëm fytyrën.
- Ah, po se desh harrova. Vajza është Eva, por jo Eva e Adamit, është poetesha... Nëse të kujtohet është zbulimi yt... Ajo vajza e talentuar që e solle në Universitet... E marrosur pas teje...
Ngrita supet. Vajza më sillej turbullt në kujtesë si një e panjohur e njohur, që më zgjonte një lëndim të ëmbël në zemër. Çuditërisht më përqasej veç me Evën e Adamit... Ndërkohë ajo më hodhi supeve një peshqir të madh që më mbështolli të tërin. Nuk më shqitej vështrimi i saj i dhëmshur që po ma shkëpuste me pahir një psherëtimë nga thellësitë e krahërorit.
- Lëvizim? Besoj se e mblodhe veten, - ndjeva zërin e Farmakut, teksa përgjoja me bisht të syrit lëvizjet e magjishme të Evës.
- Shkojmë, - nëpërdhëmba dhe vrisja mendjen për të gjetur se ç'më lidhte me vajzën bionde.
Ç'ishte ashtu aq dehëse pamja e saj. Më bëhej se do të rrëzohesha prapë në prehrin e magjisë... Mos ishte magjistare ajo vajzë?!... Megjithëse magjia e saj nuk ishte e hidhët e vrasëse... Ishte krejt ndryshe... diçka që të kujtonte xhenetin...
- E ke lexuar Kuranin? - më ndërpreu rrjedhën e mendimit zëri i Farmakut.
- Patjetër! Ç'pyetje është kjo?!
- Atëherë rilexoje dhe do të mësosh se nuk e zë asnjë lloj magjie njeriun, që gëzon mbrojtjen e Zotit. Sado i djallëzuar qoftë magjistari dhe cilado qoftë magjia e tij, me thonj macesh apo me kokalla lakuriqi a ku ta di unë... Pra, magjia të zë vetëm nëse është e tillë dëshira e Zotit. Mos e harro kurrë këtë! Produkt i magjisë është shoku ynë i dikurshëm, Capori Gungo... Ai që ia shiti shpirtin Qoftëlargut, kodoshi i prostitutave të Xërmëhallës, që shiti edhe motrën e vet në tregun e prostitutave... Mbase të kujtohet... Tani është shndërruar në Breshkë Mëkatesh... Vuan për së gjalli të zezën e Xhehnemit... Rifreskoje kujtesën... Rilexoje Kuranin, librin e mrekullueshëm të Allahut! - theksoi Farmaku.
- Do ta rilexoj! - klitha dhe vizioni i shëmtuar i Capori Gungos më flakëroi një grimë si një shuplakë syve.
- Ta rilexosh dhe kupto se nuk ishe nën pushtetin e magjisë, por të një tejlodhjeje fizike e mendore vetsugjestionuese. Zoti ty të do, mirëpo ti mbase kohët e fundit e ke harruar Krijuesin. Ke harruar se gjithçka e kemi dhuratë prej Tij... Jeta na është dhënë për ta jetuar dhe jo ta nëpërkëmbim, siç bëjnë murgjit apo satanasit. Shihe vendin përqark: kaq i pastër dhe i papërdhosur, një copëz Xheneti në Tokë. Të prehet shpirti këtu. Ky, pra, është Mali i Shenjtë, Baba Tomorri. Të shtohet jeta në këtë majë, rigjallërohesh siç u rigjallërove ti... Shihe Evën, thelbi i tërë të mirave, në Tokë, dhuratë e Zotit. Tani besoj se e ndien praninë e Tij...
- E ndiej... E shoh të materializuar te krijesat e tij: Baba Tomorri, Farmaku, Eva...
- Mrekulli e Zotit! Mund të zbresim të qetë midis njerëzve, veç mos harro t'u shmagesh manastireve dhe orgjive të jetës.
- Eh! - psherëtiva rishtas pa ia ndarë sytë Evës vezulluese. - Nuk do të harroj t'u shmagem, sidomos lajkave... Lajkave - magjia e zezë e zilisë njerëzore...
Nën këmbët tona kërkëllinte ende bora e virgjër e Baba Tomorrit. Diku përfund këtij mali zinte fill kufiri i intrigave të pashmagshme të botës njerëzore, zinte fill dyluftimi i gjatë midis dritës dhe errësirës, hyjnores dhe djallëzores. Mjerë kush rreshtohej përbri Qoftëlargut... Si Capori Gungo...
Bora dhe Eva rrezatonin njëra tjetrën, të dyja ende ndriçonin gjallesën time. O Zot! Më jep fuqi të jem përjetësisht përbri Teje, klithte e tërë qenia ime nën ngrohtësinë hyjnore...
Nxitova hapat... Farmaku seç filozofonte... Eva rrezatonte... Në shpatullën e malit dallohej makina... Nxitova më tepër... Gëzueshëm... Në shtëpi më prisnin gruaja dhe djali... Më priste jeta...