Nga Shefki Hysa

VEJUSHA E ZEZË
Tregim

- Jam një mit?
- Jo!
- Jam një legjendë?
- Jo!
- Po ç'jam atëherë?...
- Je një anekdotë.
- Jam një anekdotë?!…
- Po, je një anekdotë…
- Sidoqoftë…
Vejusha e kishte bërë zakon të rrinte gjatë shtrirë në krevat dhe ashtu në gjysmëterrin e dhomës, të krijuar prej perdeve të zeza, dialogonte me veten. Ky ishte krevati që kishte parë betejat erotike më të mëdha të shekujve, mbase qysh në kohën e Kleopatrës së Egjyptit... Kleopatra?.. Kleopatra?!... Çudi se si e krahasonte veten me Kleopatrën, kur në vetëdijen e saj kishte dashur të ishte Penelopë... Çudi se si kishin rrjedhur ngjarjet, ndryshe nga ç’parashikonte ajo...
Ideja e madhështimit në shpirtin e saj kishte lindur turbulltas shumë vite më parë, në periudhën e nusërisë. Mirëpo hamendjet e dikurshme, dalëngadalë, me kalimin e moshës, ishin ravijëzuar, formësuar dhe kristalizuar në një lloj objektomanie të pleqërisë. Dhe tashmë, megjithëse i kishte kaluar të pesëdhjetat, ndihej e rinuar dhe çuditërisht e plotëtuqishme për të përmbushur çdo lloj dëshire delirante. Trille të panumërta i vetëtinin orë e çast dhe ajo rendte pas tyre, siç nuk kishte rendur kurrë në fëmijëri pas xixëllonjave.
Kur ishte kthyer prej parajsës tokësore, Amerikës, me eshtrat e të shoqit, arkivoli i të cilit fluturonte më tepër shaluar ortekut të famës se sa në aeroplanët e zakonshëm të të gjallëve, ajo e kishte përfytyruar veten një Doruntinë, që kalëronte vetëtimthi si në legjendë së bashku me Kostandinin e ringjallur përmbi gurin e varrit të shndërruar në kalë. Pas ceremonialit të rivarrimit dhe ritit të rëndomtë të pritje-përcjelljeve të ngushëllimeve, më shumë ëndërrimtare se e lodhur, ishte shtrirë në shtrat prej ngasjes së trilleve se sa prej dëshirës për të fjetur. Ashtu në gjysmëterrin e mbrëmjes i ishte rishfaqur imazhi i Doruntinës në vithet e kalit të zbardhur prej pluhurit të udhëve të botës, shaluar prej të vdekurit shpinëpërbaltur. O Zot! Doruntina i ngjante çuditërisht asaj, kurse Kostandini... të shoqit të ringjallur...
- O Zot! Qenkam edhe unë Doruntinë?! - kllthi ajo me habi.
- Je një stërmbesë e Doruntinës, kurse unë një stërnip i Kostandinit. - ndjeu një zë mbyturas.
Ajo u drodh. Nuk u besonte dot veshëve. Ishte zëri i të vdekurit. Bobo, zëri i të shoqit të saj të vdekur! Po i fliste fantazma e tij, si në përralla. Pra, duhet të kishte diçka reale edhe bota e përrallave, miteve e legjendave... U drodh e tëra prej lemerisë. Fantazma e të shoqit sillej rrotull shtratit të saj apo djalli tundues që i jepte vetes ç’fytyrë të dëshironte?!…
- Zonjë, ke mëkatuar. Dikur bëre një betim dhe e ke shkelur me të dyja këmbët. Je zhytur kokë e këmbë në mëkat dhe mallkimi i Zotit të rri mbi krye si rrufe e gatshme për të shkrepëtirë. Po të cfilit pangopësia, zonjë. Lashë një amanet kur po ndahesha nga jeta: të m'i merrnin eshtrat prej mërgimit dhe të më rivarrosnin në truallin e mëmëdheut. Por më riktheu makutëria jote, jo amaneti im, në dheun e vendlindjes. T'u deshën eshtrat e mia për të ushqyer kapriçiot e tua, për t'u treguar atyre që të rrethojnë se je vejusha famëmadhe e një të vdekuri me nam... Më dëgjon, zonjë?! Më kanë rënduar aq shumë në shpirt mëkatet e tua saqë vendosa të rikthehem si fantazmë përmbi këtë botë, mbase të risjell në udhën e Zotit. Mbase e shpëtoj shpirtin tënd prej joshjeve të djallit. Më dëgjon?! Kur shkele betimin, më tradhëtove mua, tradhëtove dhe veten. Më tradhëtove me ditë e netë, me javë, muaj e vite. Një jetë të tërë. Nuk t’u shqit kurrë uria e tradhëtisë, moj zonjë mëkatare...
- Më ndje, Imzot! - mërmëriti gruaja e kruspullosur në shtrat, duke u dridhur si epileptike.
- … …
- Të lutem, më ndje!…
Zëri i saj tingëlloi si përherë lajkatar dhe, megjithëse gati e budallepsur prej lëngatës së llahtarisë, në një qoshezë të kokës i feksi mendimi për ta mashtruar hijen e të shoqit, siç mashtronte këdo rrotull, vetëm e vetëm për të kënaqur lakmitë epshore. Ngazëllimi dashakeq iu ngjall sakaq djallëzisht përzier me shpresën se do ta shmangte edhe kësaj here kurthin ku kishte ngecur. Gruaja ka ditur të mbyllë shejtanin në shishe dhe ajo të mos zbuste dot rebelimin e shpirtit engjëllor të të shoqit?!…
- A dëgjon?! Të përgjërohem!...
Heshti një grimë. Asgjë s'pipëtinte nëpër errësirë, veç jehonës së zërit të saj. Mbajti veshët ngrehur një hop. I regëtinte zemra dhe i kërkëllinin eshtrat prej frikës. Aty për aty i shkrepëtiu dyshimi. Mos vallë ishte zëri i ndërgjegjes së vet të vrarë, ai që foli? Si mund të fliskan hijet e të vdekurve?! I vdekuri me të vdekurit... I gjalli me të gjallët... Ose, në të kundërt, duhej pranuar fakti se ishte një Doruntinë e kohëve moderne, se legjenda ishte një realitet dhe ajo, Doruntina e re, ishte pjesë e legjendës moderne dhe përmbante në qenien e saj dhunti legjendare dhe si pasojë mund të komunikonte edhe me krijesa ireale... Sidoqoftë, u mundua t’i mbushte mendjen vetes, jam njeri i gjallë dhe, në fund të fundit, si virtytet edhe mëkatet janë përjetime të të gjallëve dhe jo për të vdekurit… Mëkati të josh më shumë se virtyti… Mos vallë ishte fajtore për këtë?!...
Kishte kujtuar se do të përmbysej kjo botë, kur shkeli betimin, mirëpo nuk ndodhi asgjë. Dhe çuditërisht vuri re se e ndillte më shumë tradhëtia bashkëshortore, mëkati sesa agjërimi, asgjëja... Dhe që nga ai çast shtratin filloi ta ndante me këdo që i trokiste në derë, mjaft që të mbante ndezur epshet e saj...
E ndërpreu këtë rrjedhë mendimi një çast prej frikës se mos ia zbulonte radari telepatik i shpirtit të të shoqit.. Thonë se shpirtrat-fantazma dinë të lexojnë mendimet e të gjallëve.
E ripushtoi frika…
E si do të mund ta mashtronte shpirtin e të shoqit kur ajo nuk ishte në gjendje t'u vinte fre mendimeve tradhëtare?...
- Dikur më mashtruan, Imzot. Të betohem se më mashtruan! - mërmëriti përulësisht, duke u mbështjellë si një shuk zheleje përbrenda shukut të çarçafëve.
- … …
- Të lutem, më beso! Më mashtruan vërtet atëherë. Ishte një mashtrim djallëzor i papërballueshëm, një mashtrim proverbial, do të thosha, që më pas hokatarët e shndërruan në anekdotë... E tregojnë edhe sot e kësaj dite atë anekdotë dhe shuhen gazit njerëzia... Më kupton! Mbase nuk e ke dëgjuar atë anekdotë të çmendur... Ta tregoj unë dhe do të më besosh...
U rrek një copë kohë të zhbironte errësirën, si të donte të shquante trajtat e fantazmës dhe, në pamundësi, u tulat përsëri. Ashtu heshturas, me mendimin se shpirti i të shoqit ishte në gjendje të kapte valët e trurit të saj, zuri të përfytyrojë të kaluarën e herëshme, si një film pa zë.
Mbante mend se i shoqi ishte një kollos i pashëm, politikan me emër që në rini. Edhe ajo nuk mbetej mbrapa. Megjithëse e shkurtër dhe topolake, syri i saj ta priste zemrën, si brisk. Ishin parë ashtu shkaras dhe shkëndijat e kryqëzimit të vështrimeve kishin ndezur vrulltas zjarrin e dashurisë. Ai fliste prej një podiumi me atë gojëtarinë magjepsëse dhe ajo dëgjonte gojëhapur.
Mjaftuan ca përplasje vështrimesh, si përplasje shpatash çeliku dhe atij sikur po i ngecnin fjalët në fyt. Ndërkohë asaj sikur po i vërdalloseshin mendtë dhe gati po rrëzohej e trullosur.
Oratori i ra shkurt fjalimit për bëmat e mëdha të Partisë së Punës në shërbim të popullit dhe, sapo zbriti nga podiumi, e rrëmbeu përkrahu topolaken.
- Do të martohesh me mua?! - i tha.
Dhe ajo nuk e kundërshtoi. Brenda një muaji vunë kurorë. Përkrah tij ajo zuri të mbahej si një zonjë e madhe. I fërfërinin qerpikët si pishëza të reja përqark dy liqeneve malorë. Dy sy magjepsës, sikur fshiheshin vështrimet e dy xhindeve përbrenda kaltërsisë së tyre…
Shefat e të shoqit filluan t'i vinin rrotull, t'ia lypnin ashtu si larg e larg. Nuk mbeteshin mbrapa as vartësit. Dhe ajo llastohej dhe dridhej e përdridhej edhe më shumë në sytë e ziliqarëve. I provokonte me vështrime, i joshte me ëmbëlsinë e fjalës, me buzëqeshjen enigmatike, i dehte me aromat e trupit, duke i prekur ashtu si shkaras, si padashur, si pa të keq, me cicët e mëdha që ngriheshin përpjetë si dy derrkucë të rebeluar, përbrenda një thesi bezeje. O Zot! Si tërboheshin të gjorët burra dhe lakmonin trupin e saj nusëror. Vartësit edhe druheshin, kurse shefat silleshin përherë e më të pacipë. Ndonjëri guxonte edhe t'ia përkëdhelte gjinjtë, ashtu si rastësisht.
Kjo lojë iu bezdis të shoqit, i cili filloi t'ia varte punës, t'u hakërrehej me vend e pa vend vartësve, t’u kundërshtonte eprorëve. Më i madhi i shefave guxoi ta puthte në faqe nusen dhe kjo sjellje e tërboi të shoqin. E goditi me grusht në hundë shefin, e përgjaku, përplasi derën e zyrës dhe u zhduk.
U turr e tërë policia dhe sigurimi i shtetit në gjurmim. U dyfishuan rojet në kufi. Mirëpo, çuditërisht, asnjë shenjë e tij. Ishte dimër me shira përmbytës. Thanë se mund të ishte hedhur në lumin e vërshuar, ujërat e kishin rrëmbyer trupin e tij dhe e kishin çuar në det ku patjetër e kishin kullufitur peshkaqenët. Dhe çështja u mbyll me kaq…
Nusja u vesh me të zezat e vejushës; në varreza ndërtoi edhe një qivur prej mermeri, me shpresën se dikur do të gjendeshin eshtrat e të shoqit dhe do të preheshin në banesën e fundit, si gjithë skeletet e të vdekurve. Dhe shkonte përditë pranë varrit madhështor, përulej përballë fotografisë prej porcelani dhe qante e qante pa pushim fatin e hidhur të të shoqit. Po i rridhte freskia, gjallëria dhe bukuria e nusërisë së bashku me lotët, përmes syve qaramanë. Po errej shkëlqimi joshës i dikurshëm i syve kaltëroshë. Vuajtjet dhe brengat e shpirtit po gdhendeshin vraga-vraga përherë e më shumë në fytyrën e saj dikur të lëmuar e gjithë rrezatim epshor.
O Zot! Po rrënohej e tëra në një gërmadhë të gjallë, vetëm e vetëm për të mbajtur betimin: Të tretej si qiri pranë varrit bosh, në pritje të eshtrave të të shoqit. Le të ndryheshin eshtrat e saj në atë ngrehinë vdekjeje, veç të mos e shihte si një strehë pa zot. O do të kallej kurmi i humbur i të shoqit, o kurmi i saj, në varrin e zbukuruar për merak!…
Mëtimtarë të shumtë, shefa dhe vartës të të shoqit që lakmonin të fshehtat e trupit të saj, rrekeshin, me lutje e dredhira, për t'ia kthyer mendjen, t'i largohej udhës së vdekjes. Le ta shkelte betimin për hir të rinisë, të ëmbëlsive që të dhuron jeta, po ajo nuk tundej, si kështjellë e paepur…
E joshte tmerrësisht hija e vdekjes, e eksitonte gjer në një gjendje të ekzaltuar epshore, gati-gati sikur përjetonte ndjesinë e një orgazme demoniake, çmendurisht marramendëse. E në atë delir i dukej se një qenie e padukshme ia thëthinte energjitë, ashtu pambarimisht…
Penelopa e Antikitetit thurrte e ç’thurrte pëlhurë me shpresë se dikur do të kthehej Odiseu e do t'ia zbonte mëtimtarët e pashqitshëm, kurse ajo, një Penelopë e viteve dymijë, më e paepur se Penelopa e Itakës, priste vdekjen me padurim. Po vdekja-Odiseu i saj po vonohej. Ndërkaq mëtimtarët gjithë lajka përherë e më kërcënueshëm i aviteshin betimit të saj...
Në varreza filloi të dukej rregullisht edhe silueta e një burri të hijshëm, që përulej e vajtonte me kuje foto-porcelanin e një nuseje të re. Burri vajtonte e vajtonte dhe as që vinte re se ç'bëhej rrotull qivureve. Ndoshta edhe ai ishte betuar të tretej si qiri i ndezur pranë varrit të bashkëshortes bukuroshe. Kuja e tij ishte aq e dhimbshme, sa që gruaja-Penelopë, Itaka, kështu e thërrisnin mëtimtarët me përkëdheli, harronte menjëherë të derdhte lotë mbi varrin e të shoqit të saj dhe, me kureshtje, po edhe nga pak xheloze, vërente sjelljet e burrit vajtimtar, pak më tutje. Burri dukej këmbëngulës, më i lidhur me betimin e tij.
I patundur, si gjithë burrat, mendonte Itaka, duke u munduar të justifikonte zilinë e saj ndaj vajtimtarit, me dobësinë e të qenit grua, femër, seks i dobët...
Një mëngjes vajtimi i burrit vejan ishte kaq i thekshëm, gërryes e lemerisës, saqë Itaka, e hutuar dhe e trembur për vdekje, e harroi fare përlotjen e vet dhe, instiktivisht, vrapoi drejt gjëmës së tjetrit. E mbërtheu për shpatullash dhe e shkundi fort. Burri rrotulloi një fytyrë të vrazhdë, të squllur vende-vende prej lotëve dhe pikëllimit.
Të dhimbte në shpirt pikëllimi i atij burri. Itaka mendoi se nuk i ka fare hije përlotja një fytyre burrërore, si ajo përballë saj; ndërkohë mundohej ta qetësonte.
- Më ler rehat në vdekjen time, të lutem! - protestoi i dëshpëruari gjer në marrëzi, duke rrufitur hundët qaramanthi si fëmijë qurrash. - Më ler të plas në vend dhe të shtrihem përgjithmonë në krahët e saj. Shih sa e re. E bukur si mrekullia e tetë. Shihe, të jep jetë me buzëqeshjen e saj, kurse unë i marri ia mora shpirtin. Unë, krimineli, vampiri! Njomëzakja ime, përvëluese si një pus me prush, në dashuri...
- Boll, pra, boll të lutem! Tretu ngadalë, ja kështu si unë, në do ta shijosh me gjithë mend pikëllimin. Le ta ndajmë bashkë dhimbjen. Edhe unë vdekjen pres. Si një statujë durimi. E dëshiroj edhe unë një vdekje të shpejtë, por më shumë vonon ajo, kur e lakmon, - i pëshpëriti të panjohurit në vesh Itaka, me një ton këngëzues ninulle dhe ia mori kokën në prehërin e e saj.
I përkëdhelte flokët e gjatë, mjekrrën e parruar, i fshinte lotët me mollëzat e gishtave dhe, teksa dëgjonte ofshamat e atij burri, zuri t'i rrëfente historinë e jetës së saj, si një përrallë gjumëndjellëse.
Burrit të huaj ia zbuti zemrën zëri i mallëngjyer i gruas dhe heshti një hop në shenjë respekti për fisnikërinë e saj. Pastaj, duke gëlltitur me pahir ofshamat e veta, si kafshata të hidhura, i rrëfeu Itakës, shkurt dhe ashtu si në përçartje, për vdekjen e tri grave të tij. Njëra më e re dhe më e bukur se tjetra. Dhe të tria kishin dhënë shpirt në krahët e tij, gjatë aktit dashuror. Ishte sjellë kafshërisht me ato gra. Sidomos me atë shtojzovallen e tretë. Vetëm njëherë arriti t'ia hypte. Ia mori shpirtin ai palloshi i tij, i gjatë e i trashë si pallë gomari. Vdiq e mjera bukuroshe sapo humbi virgjërinë. Ai, qorri, palloshi i depërtoi përbrenda, si hell në trupin e një qingji të therur e të rjepur, gati për t'u pjekur. Dhe ishte aq e zjarrtë në dashuri! Po nuk diti ta kursente, ta ruante ai farë vampiri. Pikërisht se i shkaktoi vdekjen femrës më magjepsëse, që kishte njohur ndonjëherë, nuk e donte më jetën e tij. Ishte betuar të flijohej patjetër pranë varrit të saj...
Burri fliste e qurravitej dhe Itaka përfytyronte skenat dashurore makrabre, që kishin shkaktuar atë lloj vdekjeje të padëgjuar ndonjëherë. Kishin vdekur tri gra. Mendo se ç'fuqi shpuese vdekjeprurëse kishte ai derr palloshi… Hata!...
Përfytyroi një grimë pallën e një gomari, ashtu të gjatë, të trashë e të murrëtier, duke u drejtuar midis kofshëve të saj ende të plota. Tak, tak i pulsoi një çast trapi, si një përplasje buzësh të etura në shkretëtirë. Dhe Itaka ndjeu një drithërimë epshore që i përshkoi trupin…
U gëlltit nja dy herë, si të ishte duke shijuar dy gllënjkat e fundit të një uji çudibërës. Pastaj vazhdoi të përfytyronte se si palloshi, i fryrë tej mase e i nxehtë, puthitej pas buzëve leshtore të trapit të saj dhe, ashtu gudulisës gjer në marrëzi, rrëshqiste e rrëshqiste drejt thellësive, ku pulsonin vullkanthi faqet e tejlëmuara të mitrës e shtrydhnin lëngjet epshndjellëse…
- O Zot!... Ç'egërsirë jam!... Si i menduakam dot të tilla kënaqësi çmendurake?! - iu gërmush vetes Itaka, e përmbytur nga një afsh i ethshëm dhe nga një dëshirë shtazarake për ta tërhequr e shtërnguar me tërë fuqinë pallën e burrit aty përbrenda thellë-thellë midis kofshëve të saj.
I mizëronte tërë trupi prej dëshirës dashurore, sado që kafshonte buzët për të mos e lëshuar veten. Përfytyroi edhe më tej se si koka sa një mollë e palloshit të ngrefur e mbështetur në mitër, rëndoi dhimbshëm dhe, duke shqyer muskujt, zuri të depërtonte në thellësinë mishtare drejt rropullive, si një shpatë gjakatare, që ngulet e pamëshirëshme e vdekjeprurëse nëpër një trup njerëzor…
O Zot!... Ndiente vetëm një molisje të përbindshme, sepse dhimbjet nuk ishte e aftë t'i perceptonte mendja e saj perverse. E si mund të përfytyroheshin të plota ato dhimbje gërryese që i shkakton njeriut depërtimi shpatëror makabër, duke i sjellë sakaq vdekjen?!... Ishte një ndjesi e papërjetuar prej saj. Me forcën e imagjinatës, ashtu topituras e verbtas, si nëpër një shpellë të errët e të panjohur, mundohej t'i avitej ndopak misterit të ndjesisë së asaj lloj vdekjeje tmerrësisht të përgjakur... Po veç ndiente përhumbje. Përhumbej e përhumbej e përhumbej…
O Zot!… Ç’llahtarë!…
Kjo përhumbje asgjësuese duhet të ishte vdekja!… Ja, këtë lloj vdekjeje meritonte ajo!... Ç’fat që e hasi papritur atë burrë!... E përse të mos plaste në vend ashtu e masakruar?… E dëshironte me gjithë shpirt një vdekje të tillë!... Ishte rasti të ndërronte mendimin për një vdekje të ngadaltë si e qiririt, që digjej përbri qivurit të bardhë prej mermeri e kullonte mbi barin e pashkelur... Kjo ishte vdekja që kishte ëndërruar deri më sot, mirëpo finalja i dukej e largët, sikur nuk do të mbërrinte kurrë... Vërtet ishte venitur prej torturës së përlotjes, po ishte lodhur më kot së prituri që të shuhej jeta e saj... Madje ndonjëherë mendonte se kandili i jetës ishte ende plot vaj, aq sa po ia soste durimin... E donte t'ia hyje me shkelma atij dreq kandili që t'ia derdhje vajin përdhunisht dhe patjetër do të shuhej... Kështu mund t'i thoshte lamtumirë kësaj bote dhe të niste udhëtimin për në jetën e përtej varrit, ku e priste përjetësia përkrah burrit të saj të dashur...
Vejani vazhdonte të dëneste ende me fytyrën mbështetur në prehërin e Itakës. Ajo i shpupuriste flokët teksa mundohej të frenonte ethet epshore që i kishte ngjitur aroma e atij trupi mashkullor. Nuk ishte çasti që ta lëshonte veten aq shumë e të tundohej prej pranisë së mashkullit në atë rast fatlumë… Vërtet rast fatlumë që i kishte sjellë përpara syve modelin e vdekjes më të bukur… Vdekje në prehërin e dashurisë!...
Bëheshin kohë që nuk i kishte shkuar në mendje të bënte dashuri, sado që shumë mëtimtarë kishin bërë të pamundurën për ta futur në atë kurth. Jo më kot e mbante veten dinjitare si Penelopa e lashtë… Dhe e tillë do të mbetej për hatër të të shoqit, që e humbi jetën në përpjekje për të mbrojtur nderin e saj… Ishte i vetmi mashkull që e kishte zhvirgjëruar dhe e kishte dashuruar marrëzisht… Me të e kishte përjetuar edhe betejën e fundit dashurore dhe, kurrsesi, nuk do ta këmbente besën që i kishte dhënë, me një flirt, cilido të ishte tunduesi...
Po kjo molisje që po e raskapitëte, ç'ishte vallë?!... Mos e dhënte Zoti e turpërohej para këtij vejani të përbetuar!... Sa më shpejt t'i jepte fund jetës e më mirë do të ishte, sepse ishte mashkull i papërballueshëm ky dreq vejani...
Bobo, ç'turp!... Vejushës, befas, na iu hap oreksi për seks, do ta përqeshte vejani dhe do ta bënte gazin e botës, sikur të nuhaste qoftë edhe një fije të dobësisë së saj... Prandaj ç'ta zgjaste... Vejushës i shkonte për shtat një vdekje solemne, siç ishte dhe betimi që kishte bërë para qivurit të të shoqit...
Aty për aty vendosi të flijohej… Le të vdiste si e përdhunuara e katërt e këtij xhelat-vejani...
U skandalizua vejani i gjorë. Sikur nuk u besonte veshëve. Vejusha përballë i kërkonte vdekjen, njëlloj si të ishte një kafshatë buke... Dhe përpëliste sytë, pa kuptuar se kush ishte i marrë: Ai apo Ajo...
Itaka nuk i la kohë ta mblidhte veten, po iu qep këmbëngulthi e vendosur të sakrifikohej... Në fund të fundit vejani ishte një mëkatar dhe duhet ta kuptonte se një viktimë më shumë, nuk e rëndonte shpirtin e tij prej xhelati... Nëse kishte ndërmend të pendohej, le ta linte pendesën për më vonë, pasi të përcillte edhe Itakën në botën tjetër... Le ta quante si gruan e tij të katërt… A nuk thonë se Zoti u lejon burrave deri në shtatë gra?!… Nëse Zoti kishte vendosur t'ia falte mëkatet atij xhelati, do t'ia falte edhe sikur shtatëdhjetë e shtatë gra të bënte fli...
Burri vejan u thye nga arsyetimi i Itakës. Fshiu fytyrën me duar, rrufiti disa herë hundët, ngriti supet dhe i hodhi një vështrim dyshues vejushës.
- Do Zoti e nuk ma rëndon barrën e mëkateve e të përfundoj në Ferr! - psherëtiu, kur pa vendosmërinë e gruas për të sfiduar vdekjen.
- Nuk të rëndon, përkundrazi të lehtëson, po të pendohesh sinqerisht, - tha Itaka dhe i dha fytyrës një pamje ironike, për të fshehur përskuqjen prej llavës së dëshirës për bashkim fizik me mashkullin, që iu ngjall përbrenda si një valë e zjarrtë padurimi, si të ishte nën pushtetin e djallit dhe jo të Zotit, në ato çaste.
Ngasje e mallkuar ai afsh seksual që po e përvëlonte në atë pikë kulmore të jetës, kur po ndërmerrte aktin më sublim të vetësakrifikimit... Mbase djalli donte t'ia përdhoste ceremonialin solemn të atij riti mortor… Mbase…
- Shtrihemi ndanë lisit, përbri varrezës, nëse nuk ndërron mendje, - belbëzoi vejani ende me dyshim.
- Sigurisht! - tha Itaka dhe hovi përpjetë si vajzë e re.
Vrapoi dhe u rrokullis mbi barin e njomë, nën hijen e lisit. Ndërkohë që burri afrohej ngathët, vejusha po zhvishej. Sytë i lëshonin ca xixëllima provokuese, si të donin të ngacmonin sedrën e xhelatit.
- Eja! - pëshpëriti me ton urdhërues, duke zgjatur dorën për t'i dhënë zemër vejanit, që po dridhej ethshëm përballë lakuriqësisë së saj.
Burri nuk priti ta lusnin, u turr vrulltas mbi trupin e kolmë të vejushës dhe, me një shkathtësi të admirueshme, nxorri pallën…
Sakaq gruaja ndjeu një therje djegëse midis kofshëve, përbrenda trapit kaçurel. Po i thyheshin brinjët, po i merrej fryma nga ai shtërngim i pabesueshëm mashkullor.
Teksa përpëlitej kuptoi se një uri seksuale e frikshme buronte nga çdo qelizë e vejanit, i cili e kishte pushtuar mjeshtërisht për të mos i shpëtuar përdhunimit. E ndjeu veten vërtet në kthetrat e vdekjes. Tani nuk kishte më vlerë pendimi. Donte s'donte, do të vdiste për të përmbushur betimin. Vdekja nxirrte krye në çdo tipar, në çdo lëvizje të burrit-hamshor. Mendoi se ky burrë ishte një xhelat i lindur dhe mbylli sytë për të vdekur...
Papritmas jehoi një e qeshur e fortë dhe e gjatë. Gruaja hapi sytë. Ç'ishte kështu kjo e qeshur satanike që dukej se buronte nga çdo gjethe e lisit të moçëm?!... Mos vallë po qeshte vdekja, teksa i hapte dyert e mbretërisë së saj?!...
E qeshura vazhdonte. Itaka, e tkurrur prej asaj mase të zjarrtë që përparonte ciklonthi thellë-thellë midis kofshëve, me vështrim nga qielli, e habitur përgjonte degët e lisit vigan, ku gurgullonte e qeshura... Po qeshte vdekja!... Ja tek shquhej!... Dhe i ngjante aq shumë një plakërushi... Njëlloj si roja i varrezës...
- Qesh ti, qesh se unë po vdes! - iu hakërrua vejusha vdekjes.
- Fryu ti, fryu se mushka ime mërdhiu! - ia ktheu plakërushi, pa e ndërprerë të qeshurën gjithë histerizëm.
- Qesh ti, qesh se unë po vdes! - përsëriti me zë të lartë inatçor Itaka, pa iu trembur syri prej vdekjes.
- Fryu ti, fryu se mushka ime e piu! - gërthiti rishtas plakërushi që sa s'po rrëzohej nga dega e lisit prej të qeshurave çmendurake.
E qeshura e plakërushit rrëmbeu çuditërisht edhe xhelatin që e pomponte gjithë qejf thellë-thellë midis kofshëve.
Vështroi një hop herë plakërushin në degë të lisit e herë xhelatin e saj dhe ende nuk po e kuptonte se ç'po ndodhte... Përgjumja që i kishte zaptuar qenien, iu shndërrua në një të qeshur veteksituese... Plakërushi qeshte mbi lis, xhelati qeshej mbi trupin e saj, kurse ajo qeshte ndën shpatën e xhelatit...
Ç'ishte kjo e qeshur si sëmundje ngjitëse?!... Patjetër që duhet të ishte përqeshja e vdekjes kjo hahurimë mbytëse!…
Plakërushi zbriti nga lisi dhe u ndal te koka e saj. Ndërkohë vejani po e pallonte kafshërisht.
- Vdekjen e prisja, po të palloheshe kështu në mes të ditës me diell, nuk e besoja... Vura bast për nderin tënd dhe e humba, vejushë... Më zhgënjeve poshtërsisht... Më humbe mushkën, të vetmen pasuri që kisha, vejushë… E paç faqen të zezë në jetë të jetëve, vejushë!… Ferrin paç për shtëpi në jetë të jetëve, vejushë!… Dhe ti, or pallosh, e gëzofsh mushkën time!... E gëzofsh dhe vejushën që ia ke shaluar aq bukur!... I gëzofsh të dyja mushkat! - shfryu vajtimthi plakërushi i gjorë dhe ashtu i kërrusur e dehuras u drejtua qorrthi për në koliben e vet në hyrje të varrezës...
Ishte vonë tashmë kur Itaka e kuptoi mashtrimin që ishte luajtur mbi nderin e saj... I panjohuri e shkërdhente dhe qeshte... Ndërkaq zuri t'i shpjegonte gruas së mashtruar se ai nuk ishte vejan, por thjesht një gjahtar femrash bukuroshe... Një tip qejfliu... Një lloj Don Zhuan që përdorte njëmijë e një marifete për të shtënë në dorë femrën që ia mbushte syrin... Kishte kaluar rastësisht përbri varrezës një ditë dhe ishte ndalur i habitur prej kujes së thekshme të vejanes së re... Rojtari plak i pati treguar se vejusha e kishte ndarë mendjen të tretej si qiri, duke lotuar pranë qivurit të të shoqit... Mirëpo ai, si Don Zhuan që ishte dhe duke i ditur dobësitë e grave, nuk e kishte besuar plakërushin e varrezës, që betohej e stërbetohej për ndershmërinë e vejushës... Dhe vunë bast... Secili me mushkën e vet... Dhe vetëkuptohet që bastin do ta humbte plaku, siç dhe e humbi...
Itaka fillimisht u xhindos nga loja e fëlllqur që luajti i panjohuri për ta çnderuar… I shkrepëtiu në kokë të protestonte, t’i hidhej mashtruesit në fytyrë, si ulkonjë, t’i nxirrte sytë me thonj, t’i ngulte dhëmbët në fyt, mor po të bëhej vetë vdekja e t’ia merrte shpirtin, ta shndërronte sakaq në kufomë... Po se mos kishte shpirt ai faqezi?!… Patjetër që ia kishte shitur të paudhit!…
- Aaa, aaa, aaa! - ulëriti befas me sa fuqi kishte, aq sa thonjtë i gjakosën pëllëmbët e duarve të mbledhura grusht…
Vuri re gjakun dhe heshti e hutuar… Për një grimë i vetëtiu në sy çasti i zhvirgjërimit… Iu rikujtua sakaq akti i parë dashuror, sesi ishte zhvirgjëruar prej burrit të saj… I ndjeri burrë, që kishte qenë aq i ëmbël!… Dhe në vend të rebelohej, psherëtiu… E ç'vlerë mund të kishte protesta, rebelimi, egërsimi pas atij akti përdhunues që më shumë i kujtonte herën e parë të dashurisë?!... Ndjeu se ishte e pafuqishme ndaj përdhunuesit magjepsës.… Madje mendoi se mbase duke pritur vdekjen, po i buzëqeshte jeta. Mbase po e rifillonte dashurinë nga e para… Dhe jo më kot po i dukej vetja se ishte rizhvirgjëruar gjatë një akti sublim dashuror…
- Boll me kaq këtu!… Shkojmë në shtëpinë time ta vazhdojmë lojën, - tha me zë të këputur prej molisjes që i shkaktonte furtuna seksuale, që i derdhte i panjohuri mbi shtatin e saj.
- … …
- Më dëgjon?!… Shkojmë! – urdhëroi Itaka ëmbël e ëmbël…
- Shkojmë, - pëshpëriti burri i huaj fitimtar, megjithëse nuk i bënte zemra të shqitej prej asaj dalldije ku e kishte përfshirë vejusha e ethshme...
Kaluan vite e vite dhe Itaka nuk hoqi dorë prej zakonit që ta ndante shtratin me këdo që lakmonte hiret e saj. Tërë mëtimtarëve u bënte vend në prehërin e vet dhe nuk kujtohej më për betimin e dikurshëm... Ai betim mbase ishte një lajthitje rinore... Simpatia për dinjitetin e Penelopës dhe për Odiseun-vdekje, ishin tashmë një tekë qesharake e nusërisë së shkuar... Të tjera huqe e karakterizonin tani në pleqëri... I pëlqente të sillej si Kleopatra e lashtësisë egjyptiane... Jeta për të ishte baras me një orgji me lypanakët e seksit...
Ndërkohë, pas periudhës së agjërimit vejushan, kur ajo ishte zhytur me mish e shpirt në nektarin e orgjive seksuale, mori vesh se i shoqi kishte përfunduar në Amerikë dhe po bënte emër, si një ndër politikanët dhe publicistët më të shquar të mërgatës...
Ua, burrëziu!… Po bënte qejf në Amerikë!… U bë i famshëm sa ishte gjallë, qerratai!… Dhe ajo famë e madhe na i mbeti edhe pas vdekjes, burrëziut, kështu arsyetonte Itaka dhe si për inat të tij zhytej e zhytej edhe më thellë në vorbullat marramendëse të mëkatit...
Ç’është e vërteta, pikërisht fama e të shoqit e kishte shtyrë në ngasje Itakën, ia kishte vënë trurin në punë aq sa të lozte rolin e një gruaje atdhetare, në sytë e bashkëkohësve, megjithëse këtë mundohej t’ia fshihte edhe vetes… Kishte menduar se mbase pavdekësia e emrit të të vdekurit do ta bënte edhe atë, Itakën, të pavdekshme… Përse të mos e gëzonte ajo atë lloj pasurie ideale?… Boll kishte vuajtur si vejushë e atij burri që e kishte braktisur të gjorën grua në ferrin shqiptar për të shijuar i vetëm parajsën amerikane!… Ç’i vetëm?!… Kushedi sa gra kishte ndërruar ai, qeni, në atë parajsë, ndërsa ajo vuante vejushërinë!…
Dhe kështu Itaka ishte joshur aq shumë prej asaj ideje sa nuk mbyllte dot sy as ditën e as natën… E joshi dëshira e pavdekësisë aq sa e nxiti të shkonte në Amerikë, ta zhvarroste kufomën e të ndjerit e t'ia sillte eshtrat në atdhe e t'ia rivarroste në vendlindje me shumë e shumë nderime. Kishte organizuar një ceremoni të paparë ndonjëherë, ku ishin ftuar tërë atdhetarët, miqtë e dashamirët e të ndjerit, burrëziut, që ishte tretur në dhe të huaj nga përkushtimi për të çliruar Shqipërinë nga komunizmi famëkeq…
Kështu pra, ishte dëshira për të trashëguar famën e të ndjerit burrëziu gjithë ai përkushtim atdhetar i Itakës dhe jo amaneti i tij, siç mundohej shpesh t'u mbushte mendjen mëtimtarëve… Po këtë ajo nuk donte t’ia pohonte as vetes e jo fantazmës së të shoqit, së cilës i përshpëriste të tjera e të tjera ligjërime si ninulla nga më gjumëndjellëset...
- I dashur, e ndjek apo jo arsyetimin tim?! - u kujtua befas të rifillonte dialogun me fantazmën. - Besoj se më kuptove se sa të vështirë e kam patur t'u shpëtoja ngasjeve të mëkatarëve dhe të mëkatit... Kështu, padashur, u bëra heroina e një anekdote dhe jeta zuri të më rrjedhë si nëpër anekdota...
Në dhomë zotëronin terri i plotë dhe heshtja. Po fantazma si nuk po ndjehej më?!…
Itaka u befasua prej vetmisë. Si kështu, kaq shpejt e paskësh lënë fantazma e të ndjerit burrëziu?!... Apo ishte thjesht zëri i ndërgjegjes që e kishte trazuar vetmimin e saj pleqëror?!... Psherëtiu rishtas…
- Sidoqoftë...
- Si sidoqoftë?!...
- Desha të them se nuk është mirë të betohet një vejushë...
- E përse të mos betohet?...
- Sepse... Sepse... Sepse jeta është e ëmbël...
- Dhe po qe se jeta është e ëmbël?!...
- Mëkati edhe më i ëmbël...
- Sidoqoftë...
- Sidoqoftë, betimi nuk i reziston dot mëkatit...

Shefki Hysa